دل چو شد روشن جهان هم مشرب او می شود

شش جهت در خانه ٔ آیینه یک رو می شود

جوهر اخلاق نقصان می کشد از انفعال

برگ گر هر گه در آب افتاد کم بو می شود

هرچه گفتیم از حیا دادیم بر باد عرق

حرف ما بیحاصلان سبز از لب جو می شود

درکمین هر وقاری خفتی خوابیده است

سنگ این کهسار- آخر بی ترازو می شود

فکرخویشم رهزن است از باغ و بستانم مپرن

گر همه بر چرخ تازم سیر زانو می شود

شکر احسان در زمین بی کسی بی ریشه نیست

سایهٔ دستی که افتد بر سرم مو می شود

بزم تجدید است اینجا فرصت تحقیق کو

من منی دارم که تا وا می رسم او می شود

قید هستی را دو روزی مغتنم باید شمرد

ای ز فرصت بیخبر صیادت آهو می شود

درخموشی لفظ ومعنی قابل تفریق نیست

حرف بیرنگ ازگشاد لب دوپهلو می شود

از تکلف نیز باید بر در اخلاق زد

این حنای پنجه ننگ دست و بازو می شود

ناز بیکاری نیاز غیرت مردی مکن

هرچه می آری به تکرار عمل خو می شود

از تواضع نگذری گر آرزوی عزتی ست

بیدل این وضعت به چشم هرکس ابرو می شود